Research Information System
Turkish Academic Research Review - Türk Akademik Araştırmalar Dergisi [TARR], vol.6, no.3, pp.1000-1034, 2021 (Peer-Reviewed Journal)
Cinuçen Tanrıkorur was an important oud virtuoso, composer and musicologist who
lived in the 20th century. His 505 pieces of work, which he composed with his
unique composition understanding, show distinctive features from other composers
with their form features, use of maqams, musical descriptions and melodic
structures. Some of the forms he composed; Mevlevi Ceremony, Münâcât, Na't,
Tevşîh, Durak, Mersiye, İlahi, Children's İlahi, Şuğul, Nefes, Peşrev, Saz Semaisi,
Medhal, Traditional dance music, Longa, Kar, Kar-ı Natik, Karçe, Beste, Ağır
Semai, Yürük Semâi, Fantasy, Song, Destan, Gazel, Lament, Turkish Film Music,
Oud Etude, Folkloric Etude, Lullaby, Mani, Children's Song, March. In Tanrıkorur's
compositions, he is classical in terms of maqam, usûl and rhythm, and innovative in
terms of transition and composition. In addition, the sentences in his compositions
are clearly felt.
This study aims to reveal Cinuçen Tanrıkorur's understanding of composition
through the ilâhî form, which is the smallest form of Turkish religious music. One of
our other purposes is to determine how he uses form features in his ilâhî form. It is
one of our other aims of the study to determine how the form features are used in
ilahi form. The study also reveals the compositional characteristics of the composer
by examining sentence and section structures of Tanrıkorur’s works. The subject of
the study is important in terms of determining Tanrıkorur's understanding of
composition and the features of using the ilâhî form. The universe of the study
consists of Tanrıkorur's compositions, and the sample consists of 5 compositions in
ilâhî form.
In the method of the study, "Gülçin Yahya Form Analysis" and source scanning
methods were used. Cinuçen Tanrıkorur's compositions in the chosen ilâhî form
were analyzed in terms of sentence, section structures, playing work fiction,
performance flow, and revealed with their form features.
It was determined that different section structures were used in the examined ilâhîs,
words and refrains were added to the work by the composer in addition to lyrics, that
the melody structures simply explained the maqam, and he definitely preferred the
makam passages in the chapters.
Cinuçen Tanrıkorur 20. yy’da yaşamış önemli bir ud virtüözü, besteci ve müzikologdur. Özgün bestecilik anlayışı ile bestelemiş olduğu 505 adet eseri form özellikleri, makam kullanımları, mûsikî tasvîrleri ve ezgi yapılarıyla diğer bestekârlardan ayrıcalıklı özellikler göstermektedir. Bestelemiş olduğu formlardan bazıları; Mevlevî Âyini, Münâcât, Na‘t, Tevşîh, Durak, Mersiye, İlâhi, Çocuk İlâhisi, Şuğul, Nefes, Peşrev, Saz Semâisi, Medhal, Oyun Havası, Longa, Kâr, Kâr-ı Nâtık, Kârçe, Beste, Ağır Semâi, Yürük Semâi, Fantezi, Şarkı, Destan, Gazel, Ağıt, Türk Film Müziği, Ud Etüdü, Folklorik Etüt, Ninni, Mâni, Çocuk Şarkısı, Marş’tır. Tanrıkorur’un bestelerinde makam, usûl ve seyir bakımından klâsik, geçki ve kompozisyon özellikleri açısından yenilikçidir. Ayrıca bestelerindeki cümleler açık ve net şekilde hissedilmektedir. Bu çalışma, Cinuçen Tanrıkorur’un bestecilik anlayışını, Türk din mûsikîsinin en küçük formu olan ilâhî formu üzerinden ortaya koymayı amaçlamaktadır. İlâhî formunda biçim özelliklerinin nasıl kullandığını tespit etmek çalışmadaki diğer amaçlarımızdandır. Çalışma ayrıca Tanrıkorur’un eserlerindeki cümle, bölüm yapılarını inceleyerek, bestekâra ait bestecilik özelliklerini ortaya koymaktadır. Çalışmanın konusu Tanrıkorur’un bestecilik anlayışını ve ilâhî formu kullanım özelliklerinin tesbîti bakımından önemlidir. Çalışmanın evrenini, Tanrıkorur’un besteleri, örneklemini ise, ilâhî formunda seçilmiş 5 adet bestesi oluşturmaktadır. Çalışmanın yönteminde “Gülçin Yahya Biçim Tahlîli” ve kaynak tarama yöntemleri kullanılmıştır. Cinuçen Tanrıkorur’un seçilen ilâhî formundaki besteleri cümle, bölüm yapıları, eser kurgusu, icra akışı yönleriyle tahlîl edilmiş ve biçim özellikleriyle ortaya konmuştur. İncelenen ilâhîlerde birbirinden farklı bölüm yapılarının kullanıldığı, esere besteci tarafından güfte hâricinde lafızlar ve nakaratlar eklendiği, ezgi yapılarının sâde bir şekilde makāmı anlattığı, bölümlerde mutlaka makam geçkilerini tercih ettiği tesbit edilmiştir.