AMAÇ: Sigara içen bir kişinin sağlığının korunması için yapılması gereken en önemli şey sigaranın bırakılmasıdır. Bu çalışmada; sigara bırakma programına alınan hastalarda sigarayı bırakmadaetkili olan faktörlerin ve uygulanan tedavi yöntemlerinin etkisini değerlendirmeyi planladık.GEREÇ VE YÖNTEMLER: Sigara bırakma polikliniğine başvuran400 olgu retroprospektif olarak çalışmaya alındı. Olguların 3. ay sonu teDavi sonuçlarının değerlendirilmesi planlandı. Olgularındemografik özellikleri, sigara içme davranış ve tutumları, Fagerstrom bağımlılık dereceleri, eşlik eden medikal ya da psikiyatrikhastalıkları, kullandıkları ilaçlar kaydedildi. Sigarayı bırakan ve bırakamayan olgular, özellikleri ve aldıkları tedaviler yönünden karşılaştırıldı.BULGULAR: Tüm grupta sigarayı bırakma oranı %36,5 bulundu. Sigarayı bırakan olguların yaş ortalamaları hafif derecede daha yük ekti (p<0,05). Diğer demografik veriler ben erdi. Bırakamayan grupta günde içilen sigara sayısı daha fazlaydı (p<0,05). Olguların %30,5’ine davranışsal eğitim (DE), %14,5’ine DE+Nikotin Replasman Tedavisi (NRT), %21’ine DE+bupropion, %34’üne DE+vareniklin başlanmıştı. Bırakma oranları sırasıyla; %18,9, %36,2, %39,3, %50,7 idi. Tedavi grupları arasında sigarayı bırakma oranları anlamlı olarak farklıydı (p<0,001). Ayrıca tedavi süreleri uzadıkça bırakma oranlarının da arttığı görüldü. SONUÇ: Sigaranın bırakılması zor ve zaman alan bir süreçtir. Bu süreçte tüm sigara içen kişilere yeterli davranışsal eğitimin yanında kontrendike olmayan etkinliği kanıtlanmış bireye uygun farmako lojik destek tedavisi verilmelidir. Çalışmamızda da görüldüğü gibi uygun tedavinin yeterli sürede verilmesi başarı oranını artıracaktır.
OBJECTIVE: Quitting smoking is essential for good health, and the number of applicants to smoking cessation clinics is growing. This study explored the factors contributing to effective smoking cessation programmes and the impact of different treatment modalities for patients who are trying to quit. MATERIAL AND METHODS: Four hundred patients admitted to a smoking cessation clinic were included in this retrospective study. Treatment outcomes were evaluated at the end of the third month. Demographic characteristics, smoking behaviour and attitudes, Fagerström test results, and the use of medications were recorded. RESULTS: The overall smoking cessation rate of the cohort was 36.5%. The mean age of patients who successfully quit was slightly higher than those who continued (p<0.05), but other demographics were similar. The daily number of cigarettes smoked was greater in the group that did not quit (p<0.05). Patients received different treatment modalities including behavioural therapy (BT; 30.5%), BT plus nicotine replacement therapy (14.5%), BT plus bupropion (21%), and BT plus varenicline (34%). The success rate of each strategy was 18.9%, 36.2%, 39.3%, and 50.7%, respectively, and these differences were statistically significant (p<0.001). In addition, longer duration of treatment increased the likelihood of success. CONCLUSION: Smoking cessation is a difficult and time-consum- ing process. Smokers should receive a combination of behavioural and pharmacological therapies tailored to the individual. The longer that these strategies are in place, the greater the chance of success in smoking cessation programmes.
