Research Information System
İdealkent, vol.11, no.31, pp.1676-1698, 2020 (Peer-Reviewed Journal)
Recently, there is an increase in the use of historical references in architectural practice in Turkey. While discussing the reasons for this need for a return, it is vital to present designs that
take into account the current dynamics of our rapidly transforming lives and the principles of
architectural design. Today's architecture has a longing for the past. This situation complicates
traditional architecture's adaptation process to today and causes the characteristic style to be
interpreted incompletely. Architecture is getting fragmented, disconnected and generic, rather
than taking place in the collective memory. This situation creates a weak architectural understanding in terms of quality. With examples for revitalization; time, place, context, meaning
and language are avoided. With these implementations, it becomes clear that discussions of the
current conditions of benefiting from history should be reconsidered and reconstructed. This is
only possible through reading architecture truly.
In this context, this study aims to reveal how these traces should be adapted to today with
concrete examples. With this aim, architectural design was discussed in relation to the codes
within the framework of memory-language-meaning, and examples were in line with the experiences gained from the authors' observations in the field studies in Copenhagen and Malmö.
Keywords: Architectural Codes, design quality, sustainability, identity, memory, semantic language of architecture
Türkiye’deki son dönem mimarlık uygulamalarında tarihi referans kullanımının arttığı gözlemlenmektedir. Bu geri dönüş ihtiyacının nedenlerini tartışırken, hızla dönüşen yaşamlarımızın güncel dinamiklerini ve mimari tasarımın ilkelerini göz önüne alan tasarımlar ortaya koyabilmek önemlidir. Bugünün mimarlığı geçmişe duyulan bir özlem içermekte ve geleneksel mimarlığın bugüne adaptasyon süreci, karakteristik üslubunun gerçek anlamda anlaşılamadan yorumlanmasına sebep olmaktadır. Fakat bellekteki bu mimarlık; parçalara ayrılmış, kopukluğa uğramış ve arındırılmaktan ziyade yüzeyselleştirilmiş durumdadır. Bu durum günümüzde nitelik yoksunu, yalnızca görüntü odaklı bir mimarlık anlayışı doğurmaktadır. Yeniden canlandırmaya yönelik örneklerle; zamandan, mekândan, bağlamdan, anlamdan ve dilden uzak düşülmektedir. Bu uygulamalarla, tarihten yararlanmanın koşullarının tartışmasının yeniden yapılması gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Bu, mimarlığı doğru iletişimle okumakla ve mimari dil ile yansıtılması yoluyla mümkündür. Bu bağlamda bu çalışma, salt görüntüden ibaret olmayan bu izleri örnekler eşliğinde ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu amaçla, mimari tasarım, bellek-dil-anlam çerçevesinde içerdiği kodlarla ilişkilendirilerek tartışılmış, yazarların Kopenhag ve Malmö şehirlerindeki saha çalışmalarındaki gözlemlerinden edinilen deneyimleri doğrultusunda somut örnekler sunulmuştur.