Introduction: It is known that the use of inhaled corticosteroids increases the incidence of pneumonia in patients followed up with the diagnosis of chronic asthma and chronic obstructive pulmonary disease (COPD). This study aimed to investigate the contribution of inhaled steroid use to pneumonia severity and mortality in cases with COVID-19 pneumonia. Materials and Methods: The study is a retrospective, observational study. Among the cases admitted to the pandemic clinic, patients diagnosed with COVID-19 pneumonia were included. The plan was to compare cases who received and did not receive inhaled corticosteroids in terms of pneumonia severity and mortality. In order to define risk factors for mortality, univariate and multivariable negative binomial regression analyses were performed. Results: In our study, it was observed that n= 540 (75%) cases did not receive inhaled corticosteroids (group 1), and 180 (25%) cases used inhaled corti costeroids (group 2). Group 1 and group 2 cases were compared in terms of pneumonia severity with no significant difference between the two groups (p= 0.11). Then, risk factors affecting mortality in all cases were examined with univariate analyses. Increasing age, applying mechanical ventilation, having severe pneumonia, having interstitial lung disease, and applying prone position were found to be statistically significant factors in mortality (p< 0.05). Conclusion: In conclusion, in our study, it was observed that the use of inhaled corticosteroids did not increase the severity of pneumonia and mortality. It was thought that the treatment they received could be continued when the patients treated with inhaled corticosteroids due to asthma and COPD had COVID-19 pneumonia.
Giriş: Kronik astım ve KOAH tanısı ile takip edilen hastalarda inhale kortikos teroid kullanımının pnömoni insidansını arttırdığı bilinmektedir. Bu çalışma, COVID-19 pnömonisi olan olgularda inhale steroid kullanımının pnömoni şiddeti ve mortalitesine katkısını araştırmayı amaçlamıştır. Materyal ve Metod: Çalışma retrospektif, gözlemsel bir çalışmadır. Pandemi kliniğine başvuran olgular arasında COVID-19 pnömoni tanısı konan hastalar çalışmaya dahil edildi. Bu çalışmada inhale kortikosteroid alan ve almayan olguları, pnömoni ağırlığı ve mortalitesi açısından karşılaştırmaktır. Verilerin karşılaştırılmasında ki-kare testi, Student’s t testi/Mann-Whitney u testi kullanıl- dı. Mortaliteye etkili risk faktörlerini tanımlamak için tek değişkenli ve çok değişkenli negatif binom regresyon analizleri yapıldı. Bulgular: Çalışmamızda n= 540 (%75) olgunun inhale kortikosteroid almadı ğı (grup 1), 180 (%25) olgunun inhale kortikosteroid kullandığı (grup 2) gözlemlendi. İki grup demografik veriler açısından karşılaştırıldı. Grup 1 ve grup 2’deki olgular, pnömoni ağırlığı açısından karşılaştırıldı ve iki grup arasın da anlamlı fark bulunmadı (p= 0,11). Daha sonra tüm olgularda mortaliteyi etkileyen risk faktörleri tek değişkenli analizlerle incelendi ve tek değişkenli analizler sonucunda ileri yaş, mekanik ventilasyon uygulanması, ağır pnömoni olması, interstisyel akciğer hastalığı olması ve prone pozisyon uygulanmasının mortalite üzerine istatistiksel olarak anlamlı etkili olduğu bulundu (p< 0,05). Çok değişkenli analizler sonucunda sadece ileri yaş, mekanik ventilasyon uygulanması ve ağır pnömoniye sahip olmanın mortalite üzerinde istatistiksel olarak anlamlı olduğu sonucuna varıldı (p< 0,05). Sonuç: Çalışmamızda inhale kortikosteroid kullanımının pnömoni ağırlığı ve mortalitesini arttırmadığı gözlemlendi. Astım ve kronik obstrüktif akciğer hasta lığı (KOAH) nedeniyle inhale kortikosteroid tedavisi gören hastalarda COVID- 19 pnömonisi olduğunda aldıkları tedaviye devam edilebileceği düşünüldü.
